نهضت العلماء سازمان اسلامی است که توسط علماء در ۱۶ رجب ۱۳۴۴ هـ ق / ۳۱ ژانویه ۱۹۲۶ م در شهر سورابایا، استان جاوه شرقی و دو سال بعد از سقوط امپراتوری قدرتمند عثمانی بنیان‌گذاری شد.

نهضت العلماء مجمع دینی علماء و پیروان آن‌ها است که هدف حفظ و محافظت، توسعه و عمل به آموزه‌های اسلامی مبنی بر گرایش اهل سنت و جماعت با تبعیت از یکی از چهار مذهب حنفی، مالکی، شافعی و حنبلی، دارد. نهضت العلماء یک جنبش مذهبی است که برای ایجاد و بنای انسان و جامعه متعهد و باتقوای الهی، هوشمند، ماهر، نجیب و بااخلاق، صلح و عدالت دوست و مرفه منظور شده است. نهضت العلماء آرمان‌ها و اهداف خود را از طریق تلاش‌ها و طرح‌های مبتنی بر مبانی دینی که شخصیت متمایز نهضت العلمایی خود را تشکیل می‌دهد، به تحقق می‌رساند.  با توجه به اهمیت و جایگاه این سازمان در اندونزی، به بررسی زندگینامه و فعالیت های روسای شورای ادوار مختلف آن از بدو تاسیس تا به امروز بقرار ذیل پرداخته شده است:

 کیایی حاجی محمد هاشم اشعری (متولد شهر جومبانگ، جاوه شرقی، ۱۴ فوریه ۱۸۷۱ برابر با ۲۴ ذیقعده ۱۲ ۸۷ هـ – متوفای جومبانگ ۲۱ جولای ۱۹۴۷ برابر با ۷ رمضان ۱۳۶۶ هـ در سن ۷۶ سالگی) یکی از قهرمانان ملی اندونزی است که بنیانگذار نهضت العلما، بزرگترین سازمان اسلامی در اندونزی است. در میان نهضیین (طرفداران نهضت العلماء) و علمای حوزه به او لقب حضرت الشیخ دادند که به معنی معلم بزرگ است. نام پدرش کیایی اشعری است.

هاشم اشعری در سال ۱۸۹۲ میلادی برای تحصیل به مکه رفت. در مکه، ابتدا تحت هدایت شیخ محفوظ، اولین روحانی اندونزیایی که در مکه به تدریس صحیح بخاری می پرداخت. شیخ محفوظ متخصص حدیث بود. هاشم اشعری مستقیماً از شیخ محفوظ اجازه تدریس صحیح بخاری دریافت کرد، جایی که شیخ محفوظ آخرین گیرندگان اسناد حدیث از ۲۳ نسل از دریافت کنندگان آن بود. وی علاوه بر تحصیل حدیث، تصوف را با تعمیق به طریقت های قادریه و نقشبندیه نیز آموخت.

هاشم اشعری همچنین فقه شافعی را تحت سرپرستی شیخ احمد کاتب از مینانگ کابائو (اندونزی) که متخصص نجوم، ریاضیات و جبر نیز بود، مطالعه کرد.

هاشم اشعری در سال ۱۸۹۹ میلادی، هنگام بازگشت از مکه مدرسه شبانه روزی اسلامی (حوزه) تِبو ایرِنگ (Tebu Ireng)  را تأسیس کرد که در قرن بیستم به بزرگترین و مهمترین حوزه در جاوه تبدیل شده است.

وی در سال ۱۹۲۶ یکی از مبتکران تأسیس سازمان نهضت العلماء بود که به معنی بیداری علما است.

آثار

* رسالۀ اهل السنۀ و الجماعۀ: فی حدیث الموتی و اشراط الساعۀ و بیان مفهوم السنۀ و البدعۀ

* النور المبین فی محبۀ سید المرسلین

* ادب العالم والمتعلم فی ما یحتاج الیه المتعلم فی احوال تعلمه و مع تعلیمه

* الطبیان: فی النهی عن مقاطعۀ الارحام و العقاریب والاخوان

* مقدمۀ القانون الاساسی لجمعیۀ نهضت العلماء

* رسالۀ فی تاکید الاخذ بمذهب الائمۀ الاربعۀ

* مواعظ

* اربعین حدیثاً تتعلق بمبادئ جمعیۀ نهضت العلماء

* التنبیهات الواجبات لمن یُصنع المولد بالمنکرات

کیایی حاجی عبدالوهاب حسب الله (متولد شهر جومبانگ، ۳۱ مارس ۱۸۸۸ – متوفای ۲۹ دسامبر ۱۹۷۱ میلادی) روحانی بنیانگذار نهضت علما بود. وی یک روحانی با دیدگاه مدرن است. تبلیغ او با تأسیس رسانه جمعی یا روزنامه، یعنی روزنامه عمومی صدای نهضت العلماء (Soeara Nahdlatul Oelama) و اخبار نهضت العلماء (Berita Nahdlatul Ulama)، آغاز شد. او توسط رئیس جمهور جوکو ویدودو در ۷ نوامبر ۲۰۱۴ به عنوان قهرمان ملی اندونزی به رسمیت شناخته شد.

او همچنین پیشگام در افتتاح مجمع گفتگو بین علما، چه در نهضت العلماء، محمدیه و چه در سایر سازمان ها است. او یکی از شاگردان حضرت الشیخ کیایی حاجی هاشم اشعری بود. علاوه بر این، کیایی وهاب نیز به مکه سفر کرد تا در کنار شیخ محفوظ و شیخ الیمانی تحصیل کند.

کیایی حاجی عبدالوهاب حسب الله از بنیانگذاران نهضت العلماء بود. علاوه بر این، وی همچنین فرمانده لشکر مجاهدین (حزب الله) در برابر مستعمرین ژاپنی بود.

وی در سال ۱۹۱۶ سازمان جوانان اسلامی به نام نهضت الوطن را تأسیس کرد، سپس در سال ۱۹۲۶ رئیس تیم کمیته حجاز شد. عبدالوهاب حسب الله نیز مبانی رهبری در سازمان نهضت العلماء با ایجاد دو مجلس شورا و قوه مجریه (تنفیذیه) به عنوان تلاشی برای اتحاد میان علمای پیر و جوان، به وجود آورد.

کیایی وهاب حسب الله از پیشگامان آزادی اندیشه در میان مسلمانان اندونزی، به ویژه در محیط نهضیه است. وی یک روحانی بزرگ اندونزیایی است. او عالمی است که بر اهمیت آزادی در دین، ​​به ویژه آزادی اندیشه و عقیده تأکید می کرد. به همین دلیل، وی در سال ۱۹۱۴ در سورابایا گروه بحثی را به نام تصویر الافکار تشکیل داد.

کیایی حاجی بیصری شنسوری (متولد پاتی، جاوه مرکزی، ۱۸ سپتامبر ۱۸۸۶ – متوفای جومبانگ، جاوه شرقی، ۲۵ آوریل ۱۹۸۰ در سن ۹۳ سالگی) از علما و شخصیت های نهضت العلما (NU) بود. او بنیانگذار مدرسه شبانه روزی اسلامی (حوزه) منبع المعارف در شهر جومبانگ و به دلیل تبحر در زمینه فقه اسلامی مشهور بود.

بیصری شنسوری همچنین در سیاست نیز فعالیت داشت، از جمله عضویت در کمیته ملی اندونزی مرکزی به نمایندگی از حزب سیاسی مجلس شورای مسلمین اندونزی یا مشومی (Masyumi)، عضویت در شورای حزب وحدت و توسعه (PPP)، ریاست شورای نهضت العلماء. وی پدربزرگ عبدالرحمن وحید، چهارمین رئیس جمهور اندونزی بود.

او تحصیلات اولیه خود را در چندین حوزه فرا گرفت. سپس تحصیلات خود را در مکه ادامه داد و نزد تعدادی از علمای برجسته از جمله شیخ محمد باقر، شیخ محمد سعید یمانی، شیخ ابراهیم مدنی، شیخ جمال مالکی، شیخ احمد خطیب پادانگ، شیخ شعیب داغستانی و کیایی محفوظ تحصیل کرد.

پس از بازگشت از مکه، او به مدت دو سال در حوزه تامباک بِراس ، جومبانگ اقامت داشت. سپس در سال ۱۹۱۷ حوزه منبع المعارف را در جومبانگ تأسیس کرد. او اولین عالمی بود که کلاس ویژه ای را برای طلاب دختر در حوزه ای که تاسیس کرده بود، راه اندازی کرد.

مشارکت او در تلاشهای توسعه سازمانی نهضت العلماء شامل تأسیس یتیم خانه ها و خدمات بهداشتی بود که او در مکانهای مختلف پیشگام بود.

وی در طول دوران استعمار ژاپن، در دفاع ملی به عنوان رئیس ستاد مرکز علمای جاوه شرقی مشارکت داشت. در دوران استقلال، او همچنین در نهادهای دولتی، از جمله کمیته ملی اندونزی مرکزی، مشارکت داشت. وی همچنین در سال ۱۹۵۶ عضو مجمع تشکیل دهنده اندونزی تا دوره انتخابات سال ۱۹۷۱ بود.

پس از درگذشت عبدالوهاب چسب الله در سال ۱۹۷۲، وی به عنوان رئیس عام شورای نهضت العلماء منصوب شد. او نیز تا سال ۱۹۸۰ به عنوان مجلس نمایندگان انتخاب شد.

کیایی حاجی علی معصوم (متولد شهر رِمبانگ، جاوه مزکری، ۲ مارس ۱۹۱۵ میلادی – متوفای جوگجاکارتا، ۷ دسامبر ۱۹۸۹ میلادی) رئیس شورای نهضت العلماء از ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۴ میلادی بود.

وی از دوران کودکی، در مدرسه شبانه روزی پدرش (حوزه الهدایۀ) تحصیل کرد که آن حوزه در آن زمان مرجع طلاب مناطق مختلف شد، به ویژه در تدریس کتاب الفیه ابن مالک و شرح ابن عقیل (نحو، صرف و بلاغه) و کتاب جمع لجوامع.

علی معصوم عاشق مطالعه کتابهای نحو و صرف بود. او برجسته ترین در میان سایر طلاب بود و استعدادهای روحانی بودن خود را نشان داد. این به دلیل عظمت نام پدرش نبود، بلکه به دلیل نبوغ او، پشتکار او در یادگیری، عمق دانش، وسعت بینش، تسلط بر کتاب های زرد (سنتی)، خلاقیت، نوآوری، قدرت شخصیتی، روحیه رهبری و غیره بود.

او علاقه زیادی به مطالعه علم تفسیر قرآن داشت که بعدها او را به مهمترین علمای تفسیر در اندونزی تبدیل کرد. به همین ترتیب در زبان عربی، او به خوبی کتابهای سطح بالای علم نحو مانند کتاب دهلان، آشمونی، الفیه بن مالک و شرح آن مسلط بود، به طوری که بعدها او را به عنوان یک زبان شناس معروف عربی سوق داد. لقب "منجد زنده" برای او تسلط خود را در زمینه عربی و شاخه های آن نشان می دهد. پشتکار و تخصص وی باعث شد که یک روش جدید در یادگیری علم صرف با تالیف کتاب الصرف الواضح ایجاد کرد.

یکی دیگر از علاقه های وی در زمینه علوم، حفظ و مطالعه شدید اشعار و کلمات قصار بود که در سخنرانی، تدریس، دوره های آموزشی و غیره اغلب از دهانش خارج شد.

وی در سال ۱۹۳۸، ازدواج کرد و چند روز پس از عروسی اش، شخصی بلیط رایگان سفر حج را به او هدیه داد. یک ماه بعد عازم مکه شد و ایشان این فرصت عبادت را برای طلب علم نیز استفاده کرد و پیش چندین علمای بزرگ در مکه رفت و همچنین به مطالعه کتابهای مدرنیستی مانند آثار محمد عبده، محمد رشید رضا، جلال الدین الافغانی و غیره پرداخت.

وی در طول دو سال زندگی در مکه، یعنی دو فصل حج، با مشایخ، طلاب و زائران اندونزیایی در ارتباط بود.

کیایی حاجی احمد صدیق (متولد شهر جِمبِر، جاوه شرقی، ۲۴ ژانویه ۱۹۲۶ – متوفای ۲۳ ژانویه ۱۹۹۱ در سن ۶۴ سالگی) یک شخصیت نهضت العلماء است که از سال ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۱ به عنوان رئیس عام شورای این سازمان اسلامی خدمت کرد.

مادرش در ۴ سالگی و سپس پدرش در ۸ سالگی او درگذشتند. پس از گذشت زمان، احمد صدیق برای تحصیل در حوزه تِبو ایرِنگ شهر جومبانگ فرستاده شد. وی به دلیل شخصیت آرامش، مورد احترام دوستانش بود. همچنین در این حوزه با کیایی محیط موزادی دوست شد که بعداً هم بحث او در تدوین اصول استراتژیک، به ویژه در مورد سازمان نهضت العلماء، مانند کتاب خطۀ نهضیۀ، فکرۀ نهضیۀ و غیره شد.

کیایی احمد صدیق، پس از اتمام تحصیل در حوزه تِبو ایرِنگ، جومبانگ در انجمن جوانان مسلمان اندونزی شروع به فعالیت کرد. وی در انتخابات عمومی ۱۹۵۵، به عنوان عضو مجلس نمایندگان منطقه ای در شهر جِمبِر انتخاب شد.

خدمت وی ​​در دولت به عنوان رئیس دفتر امور دینی در شهر سیتوبوندو، جاوه شرقی آغاز شد. در آن زمان، وزارت دین توسط شخصیت های نهضت العلماء کنترل می شد. وزیر دین آن زمان وحید هاشم بود.

دکتر حاجی علی یافی (متولد دونگالا، سولاوسی مرکزی، ۱ سپتامبر ۱۹۲۶، ۹۴ سالگی) یک عالم فقه و رئیس اسبق مجلس علمای اندونزی (۱۹۹۰ تا ۲۰۰۰ میلادی) است. او یک شخصیت نهضت العلما است و به عنوان رئیس موقت شورای نهضت العلماء (۱۹۹۱ تا ۱۹۹۲) خدمت کرد. او همچنان سرپرست مدرسه شبانه روزی اسلامی دارالدعوۀ الارشاد، سولاوسی جنوبی است که در سال ۱۹۴۷ تأسیس کرد و همچنین عضو هیئت مشورتی انجمن روشنفکران مسلمان اندونزی (ICMI) فعال است.

علی یافی در فقه تخصص دارد و به عنوان متخصص در این زمینه به طور گسترده شناخته شده است. وی از ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۲ به عنوان قاضی در دادگاه دینی اوجونگ پاندانگ، سولاوسی جنوبی سپس بازرسی دادگاه دینی اندونزی شرقی (۱۹۶۲-۱۹۶۵) خدمت می کرد.

او از ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۱ رئیس دانشکده اصول الدین دانشگاه اسلامی دولتی اوجونگ پاندانگ بود و در سطح استان در سازمان نهضت العلماء فعالیت می کرد. وی در سال ۱۹۷۱ در سطح ملی فعال شد. در کنگره ۱۹۷۱ نهضت العلماء در سورابایا به عنوان رئیس شورا انتخاب شد و پس از انتخابات، عضو مجلس تا سال ۱۹۸۷ شد.

از آن زمان، علی یافی در مراکز مختلف آموزش عالی اسلامی در جاکارتا تدریس می کرد و به طور فزاینده ای در مجلس علمای اندونزی (MUI) فعالیت می کرد. در کنگره نهضت العلماء در شهر سِمارانگ، جاوه مرکزی ۱۹۷۹ و شهر سیتوبوندو، جاوه شرقی ۱۹۸۴، او به عنوان رئیس انتخاب شد و در کنگره جوگجاکارتا ۱۹۸۹ به عنوان نایب رئیس عام انتخاب شد. از آنجا که کیایی احمد صدیق، رئیس شورای نهضت العلماء در سال ۱۹۹۱ درگذشت، علی یافی به عنوان نایب رئیس سپس به منظور انجام وظایف، مسئولیت ها، حقوق و اختیارات خود به عنوان یک رئیس عام موقت عمل کرد.

کیایی حاجی محمد ایلیاس روحیت (متولد تاسیکمالایا، جاوه غربی، ۳۱ ژانویه ۱۹۳۴ – متوافای تاسیکمالایا، ۱۸ دسامبر ۲۰۰۷ در سن ۷۳ سالگی) یک عالم بزرگ نهضت العلماء است و به عنوان رئیس شورای آن سازمان از ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۹ خدمت می کرد و جزء پنج روحانی کاریزماتیک از جاوه غربی بود.

الیاس به عنوان عالم دینی که در محافل نهضت العلماء بسیار تأثیرگذار بود، فقط ۳ سال آموزش رسمی در مدارس دولتی داشت. اما الیاس کوچک نمی خواست یادگیری را متوقف کند. اشتیاق و پشتکار او در یادگیری همه چیز، او را تشویق به گذراندن دوره های زبان کرد. او همزمان دو زبان عربی و انگلیسی را آموخت. وی سرانجام، با تسلط خوب بر زبان عربی، توانست بر زمینه دینی اسلامی مسلط شود.

وی در ۹ سالگی بر کتاب جرومیه (علم نحو) و در ۱۵ سالگی بر کتاب الفیه ابن مالک (علم صرف که در هزار بیت شعر جمع آوری شده است) تسلط داشت. او از سن ۱۵ سالگی، اغلب به عنوان جایگزین پدرش برای تدریس مورد اعتماد بود. هنگامی که پدرش توسط استعمارگران هلندی دستگیر و زندانی شد، این الیاس بود که جایگزین پدرش به عنوان معلم حوزه خود شد.

کیایی حاجی الیاس کار خود را در سازمان نهضت العلماء از سال ۱۹۵۴ با انتخاب به عنوان رئیس شعبه شهر تاسیکمالایا آغاز کرد. در آن زمان او همچنین رئیس انجمن دانش آموزان نهضت العلماء جاوه غربی بود.

در کنگره نهضت العلماء در شهر جوگجاکارتا سال ۱۹۸۹، الیاس به عضویت شورای این سازمان درآمد. در بیست و نهمین کنگره نهضت العلماء سال ۱۹۹۴، الیاس به عنوان رئیس شورای نهضت العلماء، همراه با عبدالرحمن وحید ملقب به گوس دور (Gus Dur) به عنوان رئیس اجرایی این سازمان انتخاب شد.

موفقیت الیاس به انتخاب شدن به عنوان رئیس شورای نهضت العلماء ثبات او را به عنوان یک روحانی و عالم دینی ثابت می کند. و او تا کنون، تنها سوندانی (سوندا تبار) است که تا کنون موقعیت ریاست شورای نهضت العلماء را به خود اختصاص کرده است. زیرا در سازمان نهضت العلماء، موقعیت رئیس عام (رئیس شورا) همیشه توسط جاوه ای پر می شود. و لازم به ذکر است، ریاست عامه فقط یک عنوان نیست. کسانی که انتخاب می شوند، کسانی هستند که کاریزماتیک و واقعاً الگوهای امت هستند.

مبارزات الیاس در نهضت العلماء بسیار زیاد است و مورد تحسین شهروندان نهضت العلماء است. نه تنها شهروندان این سازمان، بلکه کل ملت آن را احساس کردند. زیرا، در جاوه غربی نیز اغلب پیشگام گفتگوی بین ادیان و بین گروه ها بود. او همیشه در امور مسلمانان با محمدیه همکاری می کرد. درباره کثرت دینی، او همیشه با رهبران ادیان در اندونزی همکاری می کرد. با این حال، او بسیار مودب و متواضع بود.

کیایی حاجی الیاس با حاج خانم دِدِه فواده ازدواج کرد. دده فواده در خاطرات خود او را اینگونه توصیف می کند که : در طول زندگی الیاس هرگز همسرش را سرزنش نکرد و داد نزد: " در ۵۰ سال زندگی مشترک، آقای الیاس هرگز بر سر من فریاد نزده و به من نفرین نکرد. آقا ما را دوست داشت، نسبت به ما یا بچه ها صبور و مراقب بود. همیشه به رفتار من احترام می گذاشت و همچنین از من محافظت می کرد."

کیایی حاجی محمد احمد سهل محفوظ (متولد شهر پاتی، جاوه مرکزی، ۱۷ دسامبر ۱۹۳۷ میلادی – متوفای شهر پاتی، ۲۴ ژانویه ۲۰۱۴ میلادی در سن ۷۶ سالگی) رئیس مجلس علمای اندونزی (MUI) از ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۴ میلادی بود و دو دوره به عنوان رئیس شورای نهضت العلماء (NU) از ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۴ خدمت کرد.

کیایی سهل به مدت ۱۰ سال مجلس علمای اندونزی (MUI) استان جاوه مرکزی را رهبری کرد سپس از ژوئن ۲۰۰۰ تا سال ۲۰۱۰ رئیس عام مجلس علمای اندونزی شد.

به غیر از آن، کیایی سهل از سال ۱۹۶۳ سرپرست مدرسه شبانه روزی اسلامی (حوزه) مسلک الهدی بوده. این حوزه در شهر پاتی، جاوه مرکزی توسط پدرش، کیایی حاجی محفوظ سلام در سال ۱۹۱۰ تأسیس شد.

کیایی سهل دکترای افتخاری از دانشگاه اسلامی دولتی شریف هدایت الله جاکارتا در سال ۲۰۰۳ را دریافت کرد.

کیایی حاجی احمد مصطفی بیسری یا بیشتر معروف به گوس موس [Gus Mus] (متولد شهر رِمبانگ، جاوه مرکزی، ۱۰ آگوست ۱۹۴۴ میلادی ۷۶ سالگی) سرپرست مدرسه شبانه روزی اسلامی (حوزه) روضۀ الطالبین است و رئیس شورای نهضت العلماء ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۵ شد.

او همچنین شاعر و ستون نویس است که در محافل ادبی بسیار شناخته شده است. او علاوه بر داشتن چهره فرهنگی، به عنوان شاعر نیز شناخته می شود.

آثار مهم او عبارتند از: مبانی اسلام (ترجمه، ۱۴۰۱ هـ)؛ دایرۀ المعارف اجماع (ترجمه مشترک کیایی حاجی سهل محفوظ، ۱۹۸۷)؛ پشه های قدرتمند و مراقب انسان ها باشید (داستان های کودکان، ۱۹۷۹)؛ کیمیای سعادت (ترجمه جاوه ای)؛ شعر اسماء الحسنی (جاوه ای)؛ گلچین شعر، ۱۹۹۳؛ رباعیات باد و چمن، ۱۹۹۵؛ قهرمان و موش (مجموعه شعر، ۱۹۹۶)؛ روش تصوف غزالی (ترجمه و شرح، ۱۹۹۶)؛ صالح آیینی و صالح اجتماعی، ۱۹۹۵؛ پیامهای اسلامی روزانه، ۱۹۹۷؛ فقه روزانه، ۱۹۹۷؛ هدایای عروس (مجموعه ای از توصیه ها برای عروس و داماد که توسط کیایی و علما نوشته شده است، ۱۹۹۷؛ هدایای عروس (گلچین شعر شاعران، ۲۰۰۲؛ داستان های عروس (مجموعه داستان های کوتاه نوشته شده توسط شخصیت های داستان نویس کوتاه، ۲۰۰۴.

جوایزی را نیز به خود اختصاص داده است که عبارتند از: جایزه برای داستان نویس کوتاه از مالزی، ۲۰۰۵؛ دکترای افتخاری در فرهنگ اسلامی توسط دانشگاه اسلامی دولتی سونان کالیجاگا، جوگجاکارتا؛ جایزه افتخار ستاره فرهنگی توسط رئیس جمهور جوکو ویدودو به نمایندگی از کشور برای تلاش بی وقفه گوس موس در در کاخ ریاست جمهوری، ۱۳ آگوست ۲۰۱۵.

پروفسور دکتر کیایی حاجی معروف امین (متولد تانگِرانگ در زمان اشغال ژاپن، ۱۱ مارس ۱۹۴۳، ۷۸ سالگی) سیاستمدار، روحانی و استاد دانشگاه در اندونزی است که در حال حاضر به عنوان معاون رئیس جمهور اندونزی خدمت می کند. معروف امین در دوران ریاست جمهوری سوسیلو بامبانگ یودویونو، عضو شورای مشورتی ریاست جمهوری بود.

وی لیسانس فلسفه اسلامی را از دانشگاه ابن خلدون، بوگور، جاوه غربی دریافت کرد. مدت کوتاهی پس از فارغ التحصیلی از کالج، معروف وظیفه تبلیغی را در جاکارتا انجام داده است. در آن زمان، سازمان نهضت العلماء هنوز یک حزب سیاسی فعال بود و معروف در انتخابات عمومی ۱۹۷۱ به عنوان عضو مجلس نمایندگان انتخاب شد. شش سال بعد، در ۱۹۷۷، او به عنوان عضو مجلس نمایندگان منطقه ای جاکارتا برای یک دوره (۱۹۷۷-۱۹۸۲) منصوب شد.

در پایان دوران خدمت، معروف به دانشگاه و فعالیت اجتماعی بازگشت. در سال ۱۹۸۹، او به عنوان کاتب عام، یک مقام ارشد در شورای نهضت العلماء منصوب شد. وی بعداً به عنوان یکی از هیئت رئیسه و ناظر بر ریاست اجرایی عبدالرحمن وحید مطرح شد.

به دنبال سقوط سوهارتو در ۱۹۹۸، معروف مشاور حزب بیداری ملی (PKB) و مشاور عبدالرحمن وحید در دوران ریاست جمهوری در اندونزی از ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۱ شد.

معروف مجدداً در عرصه سیاست فعال بود و از ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۴ نماینده حزب PKB در مجلس نمایندگان بود. معروف در دوره دوم خود در مجلس، رئیس کمیسیون چهار (کشاورزی، مواد غذایی و امور دریایی) و عضو کمیسیون دو (امور دولت و خودمختاری منطقه) و شورای بودجه بود.

هنگامی که وی در سالهای ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۴ عضو مجلس بود، ریاست کمیسیون فتوای مجلس علما را بر عهده داشت که مسئول صدور احکام (فتوا) بود. او در سال ۲۰۰۴ به مجلس علمای اندونزی (MUI) بازگشت تا شورای ملی شریعت را رهبری کند (از ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۰). او همچنین از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۴ به عنوان مشاور رئیس جمهور سوسیلو بامبانگ یودویونو در شورای مشورتی ریاست جمهوری خدمت کرد.

در سال ۲۰۱۵، معروف انتخابات ریاست شورای نهضت العلماء، شورای عالی این سازمان، نامزد شد. وی پس از احمد مسطفی بیسری، سرپرست فعلی حوزه روضۀ الطالبین رِمبانگ، مقام دوم را کسب کرد. در تحول قابل توجهی، بیسری از ریاست کنار کشید و ریاست شورای نهضت العلماء در سی و سومین کنگره به معروف رسید.

چند هفته پس از آن، معروف بعنوان رئیس مجلس علمای اندونزی (MUI) در ۲۷ آگوست ۲۰۱۵ انتخاب شد.

معروف به عنوان رئیس MUI، از مقررات منع پورنوگرافی و از تصمیم منع فعالیت های احمدیه حمایت کرد.

در سال ۲۰۱۲، معروف همچنین توصیه کرد که مسلمانان کریسمس را تبریک نگویند، با استناد به اختلاف نظرهای مربوط به این آن. با این حال، در سال ۲۰۱۸، پس از انتشار یک ویدیو از وی با گفتن کریسمس مبارک، او اظهار داشت که هرگز ممنوعیت صریحی مبنی بر تبریک کریسمس توسط MUI صادر نشده است.

معروف در مورد تروریسم اسلامی اظهار داشت که بمب گذاران انتحاری شهید نیستند و این دوره ای برای روشنفکری است، نه جنگ فیزیکی. در مدت مناظره در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۹، وی بر اهمیت ریشه کن کردن رادیکالی در مبارزه با تروریسم تأکید کرد.

کیایی حاجی مفتاح الاخیار (متولد سورابایا، جاوه شرقی، ۳۰ ژوئن ۱۹۵۳، ۶۸ سالگی) یک روحانی است که به عنوان رئیس عام مجلس علمای اندونزی (MUI) برای دوره ۲۰۲۰-۲۰۲۵ خدمت می کند. پیش از این، وی به عنوان رئیس شورای نهضت العلما برای دوره ۲۰۱۸-۲۰۲۰ خدمت کرد. کیایی مفتاح جایگزین معروف امین شد که به طور رسمی از سمت ریاست شورا کناره گیری کرد، زیرا در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۹ به عنوان نامزد معاون ریاست جمهوری شرکت می کرد.

کیایی مفتاح در حال حاضر سرپرست مدرسه شبانه روزی اسلامی (حوزه) مفتاح السنۀ، سورابایا، جاوه شرقی است.

کیایی مفتاح در چندین حوزه، از جمله حوزه تامباک بِراس شهر جومبانگ؛ حوزه سیدوگیری شهر پاسوروان، جاوه شرقی؛ حوزه الانوار شهر لاسِم، جاوه مرکزی تحصیل کرد. وی همچنین در مجلس تعلیم سید محمد بن علوی المکی المالکی در شهر مالانگ، جاوه شرقی شرکت کرد، درست زمانی که سید محمد هنوز در اندونزی تدریس می کرد.